เคยมั้ยครับ... ที่เราทำอะไรให้แก่คนที่เรารัก โดยไม่คำนึงว่าเราจะเหนื่อยแค่ไหน บางอย่างเราอาจจะทำให้ไม่ได้ แต่ก็ยังพยายามทำให้ได้มากที่สุด โดยที่หวังแค่ว่าอยากให้คนที่เรารักดีใจ และมีความสุข แม้ว่าเค้าอาจจะไม่เคยคิดจะหันกลับมามองเราเลยก็ตาม...
มีงานเขียนอยู่เรื่องนึงครับ(อีกแล้ว!!) ไม่ทราบนามผู้แต่งนะครับ (อีกแล้ว!!) ซึ่งเขียนออกมาและให้ข้อคิดดีๆแก่เรา ผมขออนุญาตินำมาลงนะครับ
...............................................................
เด็กชายคนหนึ่ง...วิ่งเล่นรอบๆต้นแอปเปิ้ล...อย่างสนุกสนาน...ทุกวัน...
ทั้งสอนสนิทสนมกันมาก...
หมายถึงเด็กกับต้นแอปเปิ้ล
เวลาเด็กเหงา...ก็ปีนขึ้นต้นแอปเปิ้ลเล่น
เวลาหิว...ก็เก็บผลไม้แอปเปิ้ลกิน...
พอง่วงนอน...ก็นอนที่รากต้นแอปเปิ้ล
ต้นแอปเปิ้ล...รักและเป็นห่วงเด็กคนนี้เหลือเกิน
แล้ววันหนึ่ง...เด็กผู้นี้...ก็ต้องจากไป
ต้นแอปเปิ้ล...ร้องไห้...คิดถึงเด็ก
เมื่อไหรหนอ...จะได้พบกันอีก
วันเวลาผ่านไป...เนิ่นนาน...เงียบเหงา
อยู่มาวันหนึ่งเด็กคนเดิม...ก็โผล่หน้ามา...
แต่ตอนนี้เขาโตมากแล้ว...
ต้นแอปเปิ้ลดีใจ...ติ่นเต้น...มีความสุข
ตอนนี้...เธอจะกลับมาอยู่กับเราแล้วใช่ไหม...?
กลับมาเล่น...กับเรา...เหมือนเดิม...ใช่ไหม...?
ไม่หรอก...ตอนนี้ฉันโตแล้ว...
ฉันไม่อยากเล่นกับต้นไม้แล้ว...
แต่ฉันอยากเล่น...คอมพิวเตอร์
โอ...ตายจริง...ฉันไม่มีคอมพิวเตอร์ให้เธอเล่นหรอก...
แต่ถ้าเธออยากได้จริงๆ...ฉันจะช่วย...
เธอเก็บผลแอปเปิ้ลบนต้นฉันไปขายสิ...
แล้วเอาเงินไปซื้อ...คอมพิวเตอร์...
เด็ก...ดีใจมาก...รีบปีนขึ้นต้นแอปเปิ้ล...
เก็บลูกแอปเปิ้ลทุกลูก...ที่มีบนต้น...
ไปขายในตลาด...ด้วยความดีใจ...
ต้นแอปเปิ้ลเห็นเด็กมีความสุขก็พลอยดีใจ...
เด็กได้คอมพิวเตอร์แล้ว...ก็หายหน้าไป...
ต้นแอปเปิ้ล...แอบร้องไห้...คิดถึงเด็ก...
หลายปีต่อมา...เด็กกลับมาอีกครั้ง...
คราวนี้...เขาโตเป็นผู้ใหญ่...กลับมาพร้อมกับครอบครัว...
ต้นไม้เห็นเข้า...ก็ดีใจ...แสดงความยินดี...
ที่เด็กมีครอบครัวมีความสุข...
เธอจะพาครอบครัวมาอยู่กับเราใช่ไหม...?
ไม่ใช่หรอกจ้ะ...
อ้าวทำไมล่ะ...?
เรามีครอบครัวแล้วแต่ไม่มีบ้านอยู่...
อยากได้บ้านสักหลังหนึ่ง...อยู่ในเมือง...
เราไม่มีบ้านให้เธอหรอก...แต่ฉันรักเธอ
ถ้าเธออยากได้บ้านจริงๆ...
เธอก็ตัดกิ่ง...ของเราไปซิ...
เอาไปปลูกบ้าน...
เด็กดีใจ...รีบตัดกิ่งไม้หมดทั้งต้น...
แล้วเอาไปปลูกบ้านอยู่ในตัวเมือง...อย่างมีความสุข
ต้นไม้...เห็นคนที่ตัวเองรักมีความสุข...ก็ยิ้มทั้งน้ำตา...
พลอยมีความสุข...กับครอบครัวเขาไปด้วย...
เด็กกลับมาอีกที...เมื่อายุมากขึ้น...เข้าสู้วัยกลางคน...
ต้นไม้ดีใจ...ยิ้มรับอย่างมีความสุข...
ตอนนี้...เธอจะมาอยู่กับเราแล้วใช่ไหม...?
เบื่อครอบครัวแล้วใช่ไหม...?
เราเบื่อครอบครัวแล้ว...จริงๆ...
แต่เราไม่อยู่กับท่านหรอก...
ตอนนี้เราเหนื่อย...เราเครียด...เราทุกข์...
เราอยากได้เรือสักลำหนึ่ง...เพื่ออกไปท่องเที่ยวในทะเล...
ให้สบายใจสักหน่อย...
เราไม่มีหรือให้เธอหรอก...
แต่ถ้าเธออยากได้จริงๆ...
ก็ตัดต้นของเราไปสิ...เอาไปขุดเรือ...
เด็กได้ฟังก็ดีใจ...
รีบตัดต้นไม้แล้วขุดเป็นเรือ...
ออกเที่ยวทะเล...อย่างมีความสุข...
ปล่อยทิ้งตอไม้...ให้ร้องไห้เสียใจ...อย่างเดียวดาย...
เวลาผ่านไป...นานหลายปี...
เด็กแก่มากแล้ว...เดินกลับมาที่ต้นไม้ต้นเดิม...
ต้นไม้...พอเห็นคนแก่...ก็ร้องไห้จนน้ำตานอง...
เธอมาหาฉันตอนนี้...ฉันไม่มีอะไรให้เธออีกแล้ว...
ไม่มีลูกแอปเปิ้ล...ให้เธอกิน...
ไม่มีกิ่ง...ให้เธอไต่เล่น...
ไม่มีร่มเงา...ให้เธอนอนพัก...
ไม่มีต้นไม้...ให้เธอทำเรือ...
เราเหลือเฉพาะราก...ที่กำลังรอวันเน่าสลาย...เท่านั้นเอง
คนแก่บอกว่า...ท่านไม่ต้องห่วง...
เรา...ไม่มีฟันจะกิน...ไม่มีแรงจะปีนป่าย...ไม่มีปัญญาจะขุดเรือ...
เราต้องการเพียงรากผุๆ ใช้หนุนหัวนอน...ก่อนตาย...
เท่านี้...ก็พอใจแล้ว...
ซากต้นไม้ยิ้มทั้งนั้นตา...
ดีใจ...ในที่สุด...เด็กคนนี้ก็มาอยู่กับเขา...
ในบั้นปลายของชีวิต...เมื่อไม่มีที่จะไปแล้ว...
ถึงแม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ...แต่ต้นไม้ก็มีความสุข....
สุดท้ายนี้ .... ผมในฐานะต้นแอปเปิ้ล สู้ๆนะครับ ต้นแอปเปิ้ลทั่วประเทศ !!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น